Noc kłamstw 8

Siedział na kanapie i z radością przyglądał się swojemu gościowi, nie mówił nic bo nawet nie wiedział co miałby powiedzieć. W jego mieszkaniu gościło wiele kobiet, kochanek, partnerek a ta była zupełnie inna. Była taka naturalna, niczego nie udawała. Zwykle każda dziewczyna była na diecie i nie jadała takich rzeczy jak pizza. A nawet jeżeli jadła to robiła to przy pomocy talerza i sztućców. Ona natomiast jadła już kolejny kawałek zamówionej przez niego pizzy, trzymała go w ręku i nie udawała, że jada wyłącznie zieleninę. Miał wrażenie, że zupełnie nie zwraca na niego uwagi i jej całym światem jest pizza. Mylił się, Ula dokładnie pamiętała gdzie jest i z kim tu jest ale jej pusty brzuch domagał się zapełnienia i to w tym momencie było najważniejsze.
- Przepraszam zjadłam prawie całą- mówiła zamykając puste pudło, które chwilę wcześniej w bardzo szybkim tempie opróżniła. Sama była zaskoczona, że zjadła całą, ogromną pizzę, bo kawałek który skosztował Marek się nie liczył.
- Pierwszy raz widzę aby dziewczyna miała taki apetyt. A mną się nie przejmuj, nie jestem głodny
- To dlatego, że praktycznie nic dzisiaj nie jadłam. Zwykle nie jestem takim żarłokiem-próbowała się usprawiedliwiać. Wiedziała, że kobiety w towarzystwie mężczyzn nie powinny pokazywać ile naprawdę jedzą bo to może działać na ich niekorzyść- A pro po mojego apetytu, masz coś do picia?- Marek uniósł się z kanapy i udał się w kierunku lodówki w której nigdy nie brakowało napojów, dziś jednak była wyjątkowo opustoszała
- Mam wino- kręciła przecząco głową- Piwo?- jej ruch głowy nadal wskazywał odmowę- To co byś chciała?- Uznał że prościej będzie zapytać niż strzelać na co ma ochotę
- Sok pomarańczowy- teraz to on kręcił głową- Coś bezalkoholowego?- dopiero teraz sobie przypomniał o czytanym artykule- Wiesz, nie chcę aby incydent z klubu się powtórzył.
- Również wolałbym tego uniknąć. Mam wodę- dała znak głową, że ta opcja jej odpowiada a on już po chwili pojawił się w salonie z dwiema szklankami wody. Zwykle ten napój spożywał wyłącznie rano po wieczorze spędzonym w towarzystwie Sebastiana. Takie wieczory zawsze kończyły się ostrym kacem, dzisiaj jednak postanowił dotrzymać jej towarzystwa i zrezygnować z piwa.
- To na co masz tą alergię?- Ula próbowała przypomnieć sobie kiedy wspominała mu o alergii, nie chciała aby kłamstwo wyszło na jaw- Bo chyba nie na mnie?- dodał aby rozładować nieco napiętą atmosferę. Udało mu się osiągnąć zakładany efekt bo Ula uśmiechnęła się pod nosem
- Mam alergię na moją matkę.
- To co takiego twoja mama zrobiła, że reagujesz na nią alergicznie?- widział, że zastanawia się czy rozmawiać z nim na ten temat- Oczywiście jeśli mogę wiedzieć?
- Ona próbuje mówić mi jak mam żyć. Mimo, że jestem dorosła to ona nadal chce decydować za mnie. Szpieguje mnie, sprawdza a wczoraj dowiedziałam się, że jeszcze moja przyjaciółka jej o wszystkim donosi. Ja rozumiem, że ona sie o mnie martwi ale nie przeżyje za mnie życia. Jestem chora ale mimo tego muszę normalnie funkcjonować. Coś sobie postanowiłam i ona napewno mnie do tego nie zniechęci, choć może ma rację i to będzie największy błąd mojego życia
- Mam nadzieję, że nie wybierasz się po raz kolejny do klubu?- zapytał uważnie się jej przyglądając. Wiedział, że jeśli to planuje to na pewno się nie przyzna więc jedyną szansą na poznanie prawdy była baczna obserwacja jej reakcji na zadane pytanie
- Nie, mówiłam o innym błędzie- Marek na jej słowa odetchną z ulgą, ale jednocześnie zastanawiał się co takiego chce zrobić- Matka sobie obrała za punkt honoru aby za wszelką cenę chronić mnie przed światem a ja takiej ochrony nie potrzebuję, nie chcę
- Rozumiem że twoja mama chce cię chronić, to naturalne. Jeśli nam na kimś zależy to otaczamy go troską. Ale sposoby jakimi to robi są już nieodpowiednie. Rodzice zawsze robią coś z troski o nas, tylko często zapominają, że jesteśmy dorośli i sami podejmujemy decyzje. Uwierz mi, nie jesteś jedyną osobą, która ma problemy z rodzicami- dodał aby choć trochę podnieść ją na duchu
- Co ty też masz problem z matką?- jego wypowiedź ją ożywiła, wszystkie osoby które dotąd znała miały idealne relacje z rodzicami, a przynajmniej tak się jej wydawało
- Z matką nie, ale z ojcem niestety tak
- Opowiesz mi coś o twoim problemie? Jestem ciekawa czy nasze problemy są podobne- widząc z jakim zainteresowaniem Ula czeka na jego opowieść postanowił zaspokoić jej ciekawość. Miał nadzieję, że dzięki temu choć na chwilę przestanie myśleć o swojej matce.
- Różnią się ale mogę opowiedzieć Jak wiesz mamy rodzinną firmę a w każdej firmie musi być prezes. U nas ciągle jest z tym problem. Jak ja i Alex skończyliśmy studia to obaj zaczęliśmy pracę w firmie, on szybko awansował i objął prezesurę. Wtedy nawet mi to nie przeszkadzało, on siedział w papierach a ja mogłem się bawić. Jednak sytuacja zmieniła się rok temu. Alex i Julia wyjechali do Nowego Jorku a firma została bez prezesa. Ojciec ma słabe serce a mimo to chce wszystkiego dopilnować sam. Nie chce powierzyć mi firmy bo uważa mnie za nieodpowiedzialnego szczeniaka, który zrujnuje wszystko na co on tak ciężko pracował
- Alex to twój brat?
- Nie. Alex jest synem wspólników ojca. Małżeństwo Febo zginęło w wypadku a moi rodzice zaopiekowali się nim i jego siostrą. Ja jestem jedynakiem a ich traktuję jak przybrane rodzeństwo
- Dlaczego wyjechał?- zadawała kolejne pytania jakby był na przesłuchaniu, jemu jednak zdawało się to nie przeszkadzać. Bez oporów opowiadał o swojej rodzinie i niczego nie ukrywał
- Julia dostała propozycję pracy w Nowym Jorku a on nie chciał puścić jej tam samej. To podobno jakieś wielkie wyzwanie dla niej. Julia to jego narzeczona i zrobiłby dla niej wszystko. A mojemu ojcu bardzo podoba się to, że Alex jest odpowiedzialnym mężczyzną, który potrafi stworzyć z kobietą prawdziwy związek. Alex jest ideałem, który moim zdaniem siedzi pod pantoflem Juli
- A jego siostra? Co z nią? Może ona zajęłaby się firmą?
- Paulina?- wyobraził sobie przybraną siostrę w roli prezesa i od razu na jego ustach pojawił się uśmiech- Ona nigdy nie interesowała się firmą a poza tym mieszka w Mediolanie i jest szczęśliwą żoną Roberto. On zapewnia jej dostatnie życie w luksusie, więc nie zależy jej na firmie i zyskach jakie co miesiąc wpływają na jej konto. W Polsce jestem tylko ja, ale dla ojca nie odpowiada mój styl życia. Jestem małym chłopczykiem dla którego liczy się tylko zabawa i który nie potrafi stworzyć nic stałego, dlatego prezesurę dostanę dopiero wtedy gdy się ustatkuję.
- Czy ja dobrze rozumiem? Twój ojciec chce abyś związał się na stałe z kobietą i zrezygnował z imprez?- pokiwał twierdząco głową a jej zrobiło się go żal. Rozumiała go, jej również nie śpieszyło się do odpowiedzialnego życia. Chciała korzystać z życia, oczywiście pamiętając o swoich ograniczeniach. Zbliżyła się do Marka i przytuliła go. Mężczyznę zaskoczyła ta jej wylewność bo jak dotąd utrzymywała bezpieczną odległość. Gdy poczuł zapach jej delikatnych perfum nie mógł się opanować. Jedną ręką przycisnął dziewczynę mocniej do siebie a ustami znaczył mokre ślady na szyi. Uli podobała się ta pieszczota do momentu gdy jego usta dotarły w okolice dekoltu. Przestraszyła się tego co za chwilę mogło się wydarzyć. Położyła dłonie na jego torsie i delikatnie odepchnęła go od siebie. Marek w tym momencie zrozumiał, że znowu pozwolił aby kierowały nim prymitywne popędy, zapominając, że obiecał jej dzisiaj nietykalność
- Przepraszam- nie wiedział jak ma się zachować, takie sytuacje nie zdarzały mu się często- Poniosło mnie, nie powinienem- bał się spojrzeć jej prosto w oczy, nie wiedział co w nich zobaczy ona jednak cały czas obserwowała go z uwagą. Widziała jego zmieszanie tą sytuacją. Wyglądał jak małe dziecko przyłapane na wyjadaniu słodyczy. Podniosła jego podbródek tak aby mogła spojrzeć mu w oczy
- To, że teraz nie chcę, nie oznacza, że to nigdy nie nastąpi- pocałowała go delikatnie w usta a on odwzajemnił pocałunek- Przecież musisz odebrać swoją nagrodę
- Poczekam, choć łatwo nie będzie- teraz to on obdarował ją całusem- Jesteś taka piękna- szeptał do jej ucha w przerwach pomiędzy kolejnymi pocałunkami. Jednak wieczór zbliżał się nieubłaganie a tym samym moment kiedy musieli się rozstać. Mimo protestów postanowił odwieść ją do Rysiowa i tak jak wcześniej zaparkować kilka domów dalej aby nie narażać jej na kolejne wyrzuty ze strony rodzicielki. Jechał wyjątkowo wolno aby maksymalnie przedłużyć czas z nią spędzony jednak i tak droga minęła im bardzo szybko na rozmowach o planach na rozpoczynający się tydzień. Po gorącym pożegnaniu, kiedy Ula już łapała za klamkę drzwi samochodowych zatrzymał ją głos Marka
- Obiecaj mi, że nie będziesz już płakać- ponownie patrzyła w jego stronę- Rozumiem, że straciłaś przyjaciółkę ale skoro Dorota tak się zachowywała to nie masz czego żałować. Poznasz jeszcze wiele osób którzy będą potrafili być prawdziwymi przyjaciółmi. A uwag matki nie słuchaj. Żyj tak jak chcesz ale pamiętaj o zaleceniach lekarza. I przede wszystkim nie denerwuj się, bo stres na pewno nie wpływa na ciebie dobrze. Jesteś chora i powinnaś ograniczać czynniki stresogenne
- Ty też zaczynasz? Jesteś chora więc nie masz prawa do szczęścia!- zaczynała krzyczeć, kolejna osoba która używa jej choroby jako argumentu. Ula miała nadzieję, że przynajmniej przy Marku zapomni o chorobie, niestety on również musiał jej przypomnieć o tym dość ważnym szczególe.
- Źle mnie zrozumiałaś. Nie wykorzystuję twojej choroby i nie chcę ci niczego zabraniać. Może źle to ująłem ale nie chcę abyś przejmowała się kłótnią z matką. Ona się o ciebie troszczy ale zapomina że stres ci nie służy. Jestem prawie pewny, że lekarz w tej twojej długiej liście rzeczy których musisz unikać zawarł też taką pozycję jak nieuzasadniony stres- mówił powoli tak aby Ula miała czas się uspokoić i wyciszyć swój gniew. Jego metoda działała, Ula z każdym jego kolejnym słowem była coraz bardziej pewna, że chłopak nie miał nic złego na myśli
- Skąd wiesz co mam na swojej liście rzeczy zakazanych?
- Czytałem trochę w internecie, co prawda nie wiem na jaki rodzaj padaczki chorujesz ale wszystkie są podobne. Powinnaś unikać używek, stresu, kolorowych świateł...- zaczął wyliczankę odchylając przy każdej kolejnej rzeczy jeden palec, jednak Ula tego nie wytrzymała i przerwała tą litanię
- Po co ci to wszystko?- to było pytanie którego się obawiał, nie był jeszcze gotowy na deklaracje. Próbował skupić się na wymyśleniu jakiegoś dobrego powodu jednak wpatrzone w niego dwa niebieskie błękity powodowały, że nie potrafił się skupić
- W szpitalu obiecałem lekarzowi, że cię dopilnuję abyś nie robiła już głupot. Jak mam wywiązać się z danej obietnicy jeśli sam nie będę wiedział czego nie możesz robić?- zapytał retorycznie ale miał nadzieję, że Ula już nie będzie drążyła tematu jego zainteresowania chorobą
- Chcesz dotrzymać obietnicy danej lekarzowi, to dlatego się ze mną spotykasz?- pytała, choć wiedziała, że lekarz to tylko pretekst a powód jego zainteresowania jest inny
- Spotykam się z tobą bo mam na to ochotę. O twojej chorobie czytałem pół nocy bo miałem taki kaprys a słowa danego lekarzowi dotrzymam bo zależy mi na twoim szczęściu- jej oczy się śmiały, a to zachęciło go do kolejnego wyznania- Bo zależy mi na tobie