Zwierzenia na 100 000 wyświetleń

 

Kochani z okazji okrągłej liczby wyświetleń bloga chciałabym się podzielić z wami, moimi czytelnikami moją historią oraz powodami dla których założyłam bloga. Osoby które interesuje jedynie historia bohaterów brzyduli (a myślę, że tacy są) nie muszą czytać i nie będzie mi przykro jeśli ten post będzie miał najmniej wyświetleń. Piszę to dlatego że ja lubię wiedzieć kim są osoby które lubię czytać i chciałabym bliżej poznać osoby do których piszę ja. A więc zaczynam zwierzenia... 

Gdy w 2009 r. brzydula emitowana była w telewizji nie oglądałam jej bo byłam dzieciakiem, który chyba nawet nie wiedział, że taki serial powstaje. Pierwszy raz na odcinki serialu natrafiłam po sześciu latach od emisji, były to jakieś powtórki ale odcinki ze środka. Już wtedy zakochałam się w Uli i Marku. A gdy wyjechałam z domu rodzinnego na studia zamiast się uczyć po nocach chłonęłam kolejne odcinki. Po obejrzeniu wszystkich szukałam informacji co dalej i kiedy kontynuacja i wtedy właśnie natrafiłam na jeden z blogów dziewczyn, które również piszą opowiadania o Uli i Marku. I te historie pochłonęły mnie na tyle mocno, że czytałam je w każdej wolnej chwili i nie tylko tej wolnej. Niestety nie pamiętam które opowiadanie przeczytałam pierwsze ale z całą pewnością przeczytałam wszystkie historie, a niektóre nawet kilkukrotnie. Pewnego dnia pomyślałam, że ja również z moją wybujałą wyobraźnią mogę pisać. Napisałam zapowiedź mojego opowiadania ale zainteresowania nie było dlatego opowiadanie się nie pojawiło a ja usunęłam ten post i zrezygnowałam z pisania. Noc kłamstw, która jest pierwszą historią dostępną obecnie na blogu powstała jednej nocy kiedy to swoją złość postanowiłam przelać na klawiaturę komputera. Pierwsza część była dla mnie formą terapii i wmówienia samej sobie, że kiedyś pojawi się ktoś kto zaakceptuje mnie z moimi ograniczeniami. Ula w pierwszej części była taka jak ja w tamtym okresie mojego życia. Opublikowałam tą część bez zastanowienia bo myślałam że tym również nikt się nie zainteresuje. I tutaj wielkie zaskoczenie, bo zostałam bardzo miło przyjęta a historia chorej Uli spodobała się wam do tego stopnia że chcieliście kontynuacji, którą napisałam a której wcale w planach nie miałam. Dzięki wam nabrałam ochoty do dalszego pisania i tak powstało podsumowanie roku i kilka innych. Pisałam kiedy tylko mogłam do czasu wakacji w które wróciłam do domu rodzinnego i już nie miałam tyle czasu ile wcześniej na pisanie. Dlatego zaniedbałam bloga, również po powrocie w październiku na studia było wiele zajęć które mnie pochłaniały, np. pisanie swojej pracy licencjackiej, co również sprawiało mi przyjemność. Kolejne wakacje w domu i jeszcze mniej czasu na pisanie, potem w moim życiu pojawił się ktoś ważny z kim spędzałam każdą wolną chwilę i wtedy to już kompletnie nie miałam czasu na pisanie a rok temu doszedł także kolejny kierunek studiów. Wtedy chciałam zupełnie zrezygnować z bloga bo wiedziałam że będzie ciężko ze znalezieniem czasu na pisanie. Gdy poinformowałam was o tym kilka osób napisało abym nie rezygnowała a jedynie rzadziej publikowała. Przez okres zawieszenia bloga chciałam pisać opowiadania ale jakoś brakowało mi czasu, motywacji i było to coś co odkładałam na później. Jedna z was napisała że nieregularnymi publikacjami a potem ich brakiem pokazywałam brak szacunku do swoich czytelników. Wtedy tak na to nie patrzyłam, teraz muszę przyznać rację tej dziewczynie (kobiecie). Przepraszam was za to i mam nadzieję że mi kiedyś wybaczycie.

Piszę pod pseudonimem Marzycielka bo marzycielką jestem, zawsze myślę o tym co może mnie spotkać i snuję plany na przyszłość. Swoje imię ujawniłam tylko raz, nazwiska nie ujawnię nigdy bo boję się reakcji mojego otoczenia na fakt iż prowadzę bloga. O tym że piszę wiedzą jedynie dwie najbliższe mi osoby i chcę aby tak pozostało. Jestem tajemniczą osobą i wiele rzeczy ukrywam, bo nauczyłam się tego przez moją chorobę. Choć teraz łatwiej mi już o niej mówić to jednak nadal wiele osób nie wie. 

Zwierzenia są już całkiem długie a pierwotnie miały być ciut krótsze dlatego czas kończyć. Na zakończenie chcę podziękować wam za każdy komentarz bo jak już wielokrotnie pisałam to one są dla mnie największą motywacją. Zawsze jak czytam, że wam się podoba albo gdy mnie chwalicie i piszecie np. "masz talent" na mojej twarzy pojawia się wielki banan bo nie często słyszę takie słowa na co dzień. Dzięki wam uwierzyłam że potrafię pisać bo to wy jako pierwsi napisaliście, że wam się podoba. W szkole zawsze miałam problemy z pisaniem do tego stopnia, że każde opowiadanie w podstawówce poprawiała mi mama. Potem gdy już pisałam zupełnie sama słyszałam że to co piszę jest słabe i pełne błędów ortograficznych i stylistycznych. Nad błędami codziennie staram się pracować. Komentarze oczywiście nie muszą być tylko miłe bo krytyka motywuje mnie do naprawiania swoich błędów i cięższej pracy. Przez to że wiele razy usłyszałam że potrafię pisać pokochałam pisanie a teraz dodatkowo stało się ono moim sposobem zarabiania na chleb, choć totalnie nie związanym z kierunkami studiów które kończę. Obecnie w moim życiu wiele się dzieje i coraz więcej w nim pisania, a od października startuję dodatkowo z pisaniem mojej kolejnej pracy magisterskiej. Mam nadzieję że pomimo łączenia pracy i studiów uda mi się także pisać opowiadania na bloga, choć może nie być to łatwe.   

Dziękuję wam za to, że jesteście, że czytacie i komentujecie :)