Zupełnie inna 11

 Marek kolejny semestr zaliczył z wynikiem, który był zadowalający dla jego ojca dlatego uważał, że teraz jest jego kolej na stawianie warunków. Marek zamiast prosić ojca o możliwość wykonania praktyk w firmie postawił warunek iż przez trzy miesiące on i jego koledzy mają zostać zatrudnieni w firmie za normalne wynagrodzenie, bowiem bezpłatne praktyki nie interesowały go. Krzysztof był na tyle dumny z syna, że zgodził się zatrudnić całą czwórkę, przydzielając ich wszystkich do różnych działów. Sebastian przydzielony został do działu kadr, Marek do działu marketingu, Ula do działu księgowości a Viola pracować chciała z mistrzem Pshemko. Krzysztof spełnił prośbę Violi, pomimo iż rozgadana blondynka nie wzbudziła sympatii w seniorze Dobrzańskim.

Dla Uli praca w firmie Marka była wybawieniem, bowiem mogła dorobić do rodzinnego budżetu wykorzystując wiedzę którą zdobyła przez dwa lata studiów. Praca w firmie modowej była też o wiele przyjemniejsza niż praca w pieczarkarni w której dotąd pracowała w okresie wakacji. Ula była więc bardzo wdzięczna Markowi za to iż załatwił jej pracę. Nie potrafiła już tak krytycznie patrzeć na młodego Dobrzańskiego, bo przy bliższym poznaniu Marek zyskiwał w jej oczach. 

W środowy poranek Ula, Marek i senior Dobrzański spotkali się na parterze  budynku w oczekiwaniu na windę. Marek już z daleka widział, że jego ojciec jest zdenerwowany

- Coś się stało tato? 

- Tłumaczka z którą współpracujemy wczoraj złamała nogę i dopiero przed chwilą poinformowała mnie, że nie będzie mogła być na spotkaniu z tą Niemką. Muszę znaleźć nowego tłumacza, a oczywiście nikt nie ma czasu 

- A może ja będę mogła pomóc? - Ula uznała, że na tyle zna język niemiecki aby dogadać się z Niemką - Od podstawówki uczę się niemieckiego a rok temu zrobiłam certyfikat potwierdzający znajomość języka na poziomie B2 

- Wszystko świetnie ale trzeba trochę zmienić pani wygląd, spotkanie jest z szefową fashion więc musi wyglądać pani reprezentatywnie. Wiedza i umiejętności to nie wszystko. Marek zajmij się koleżanką i punkt czternasta ma być gotowa - Marek wiedząc, że ma mało czasu nie wchodził już na górę do firmy tylko pociągnął Ulę do swojego samochodu 

- Powiesz gdzie mnie zabierasz? Masz mnie ładniej ubrać? - Ula pomimo, iż nie protestowała to chciała wiedzieć dokąd właśnie zabiera ją Marek

- To też ale najpierw wizyta u fryzjera, trzeba się pozbyć tej grzywki bo z nią jest największy problem, zamiast okularów musimy załatwić ci soczewki a potem w planie jest jeszcze kosmetyczka, która zrobi ci profesjonalny makijaż a ciuchy to już dobierzemy w firmie coś z najnowszej kolekcji - Ula starała się na początku protestować ale Marek swoim uśmiechem potrafił przekonać ją do wszystkiego. Wystarczyło że mówił "Zaufaj mi, będzie pięknie" a przy tym pokazywał swoje dwa dołeczki w policzkach a Ula zgadzała się na wszystko. Efekt wszystkich zmian był spektakularny, bowiem w firmie wiele osób nie rozpoznało Uli, która przestała być już brzydka. Ula z tłumaczeniem rozmowy poradziła sobie na tyle dobrze, że Krzysztof nie szczędził pochwał. Ula jednak z każdym kolejnym dniem stawała się coraz bardziej smutna co nie umknęło Marka uwadze, dlatego w porze lanczu wyciągnął Ulę na spacer do parku 

- Ulka co się dzieje? Ostatnio jesteś coraz smutniejsza - Ula na te słowa od razu się uśmiechnęła bowiem było jej miło, że Marek zauważył jej gorsze samopoczucie

- Dziwnie się czuję po tej zmianie którą mi zafundowałeś. Zupełnie jak nie ja

- Ale nie podoba ci się ta zmiana wyglądu? - Marek był szczerze zaniepokojony, bo on z tej zmiany był bardzo zadowolony, patrzenie na Ulę teraz sprawiało mu przyjemność

- Nie podoba mi się to jak mnie traktują inni - Ula nie wiedziała jak ma powiedzieć to co ją dręczy

- Ktoś ci coś powiedział nie miłego? - Marek chciał szybko ustalić winnego złego samopoczucia Uli i się rozprawić z winowajcą

- Nie, ale ten księgowy Adam próbuje się ze mną umówić - Marek słysząc to zaśmiał się na głos przez co Ula aż się zatrzymała i popatrzyła na Marka nie rozumiejąc jego reakcji

- Ulka, jesteś piękną kobietą i nie możesz się dziwić, że zwracasz uwagę mężczyzn. Jak nie chcesz się z kimś umawiać to powiedz nie i tyle 

- Mówię ale do nich to nie dociera. - Ula była zdenerwowana dlatego użyła liczby mnogiej, co nie umknęło uwadze Marka

- Czyli oprócz Adama jest ktoś jeszcze?

- Dyrektor finansowy też się dziwnie zachowuje

- Co znaczy dziwnie? - Marek chciał ustalić wszystkie fakty

- Wcześniej zrzucał na mnie najgorszą robotę a teraz nic mi nie daje do roboty tylko cały czas mam mu asystować, a asystowanie polega na siedzeniu w jego gabinecie i piciu z nim kawki. Pracą mogę się zająć tylko wtedy gdy Górecki idzie na jakieś spotkanie, ale wtedy Adam zaczyna prawić mi komplementy. 

- Jak chcesz to mogę ci załatwić przeniesienie do innego działu 

- Ale ja lubię dział finansowy i chciałabym pracować w księgowości, tylko męczy mnie ciągłe odmawianie tym dwóm

- Rozumiem, obaj nie należą do najprzystojniejszych, poza tym Górecki jest przecież w wieku mojego ojca. Pomyślę przez noc co możemy z tym zrobić tak aby nie angażować w to ojca bo wtedy to będzie afera i na pewno przeniesie cię do innego działu. Jutro ci opowiem co wymyśliłem - Marek kolejnego dnia postanowił działać bez uprzedzania Uli dlatego też w porze lanczu zajrzał do pokoju księgowych, a widząc iż w pokoju aktualnie jest tylko Adam i Ula uznał za najlepszy moment na rozpoczęcie swojego teatrzyka

- Słońce, idziemy coś zjeść? - pomimo iż nie zwrócił się do Uli imieniem nikt z osób obecnych w pomieszczeniu nie miał wątpliwości kogo Marek nazywa słońcem

- Muszę to dokończyć - Ula nie wiedziała, dlaczego Marek zachowuje się w taki sposób dlatego chciała dokończyć księgowanie tej faktury

- Skarbie, potem dokończysz. - Oczy Uli były coraz większe ze zdziwienia, Marek nie zwracając na to uwagi dalej kontynuował swe przedstawienie - Adam chyba nie masz nic przeciwko aby moja pani się posiliła?

- Nie, możesz dokończyć później - W tym momencie Ula uznała, że musi wyjść z Markiem aby zakończyć to przedstawienie, a gdy ona i Marek weszli do windy i mieli już pewność, że nikt ich nie słyszy Ula zadała dręczące ją pytanie - Co to było? 

- Jestem synem prezesa, niedługo przejmę firmę i wszyscy o tym wiedzą bo ojciec ma problemy ze zdrowiem. Nikt z pracowników na niższych szczeblach, czyli między innymi Adam nie wchodzi mi w drogę. I on doskonale wie, że jak spróbuje zbliżyć się do mojej kobiety to jego dni w tej firmie są policzone

- Aha, czyli przed Adamem mam udawać twoją kobietę?

- Nie trzeba jakoś specjalnie udawać, kilka pieszczotliwych zwrotów i wspólne wyjścia w czasie pracy i po pracy wystarczą. Nawet przytulać się na jego oczach nie musimy. On naprawdę się mnie boi. Nie wiem jeszcze tylko co z dyrektorem finansowym bo na niego to nie zadziała. Jest przyjacielem ojca i wie, że ojciec przekaże mi firmę dopiero po tym jak skończę studia a do tego to jeszcze trzech lat potrzebuję