Zupełnie inna 9

 - Myślałem o twoim pomyśle z inwestycją we własną szwalnię i po wstępnej analizie rynku szukamy szwalni, którą można by było odkupić. Masz dobrą intuicję a jak do tego dojdzie jeszcze wiedza to będziesz godnym następcą - Krzysztof przy jednym z posiłków pochwalił syna za jego pomysł, który niecały tydzień wcześniej ten mu przedstawił, Krzysztof nie wiedział jednak, że pomysłodawcą wcale nie jest jego syn

- Gdybym miał mieszkanie w centrum miałbym więcej czasu na naukę, bo nie marnowałbym go na dojazdy - Marek widząc iż ojciec jest z niego zadowolony postanowił z tej sytuacji wyciągnąć jak najwięcej, a własne mieszkanie od dawna było marzeniem Marka przez co Krzysztof średnio raz w tygodniu słyszał od syna prośbę o mieszkanie

- Skoro zależy ci na tym mieszkaniu to udowodnij jak bardzo. Niedługo sesja, jeśli twoja średnia będzie wyższa niż 4.0 to dostaniesz mieszkanie - Krzysztof był gotowy na zakup mieszkania, a właściwie to już był w jego posiadaniu ale wiedział, że Marek dla mieszkania zrobi wiele a więc postanowił użyć mieszkania jako motywacji

- To jest szantaż - Marek był oburzony warunkiem ojca 

- To jest motywacja synu, niczego w życiu za darmo nie dostaniesz, skończyły się już te czasy - Krzysztof na tym postanowił skończyć rozmowę i udać się do swojego gabinetu, chciał bowiem aby jego jedynak przemyślał sprawę i podjął dobre decyzje

Marek długo myślał o propozycji ojca, najpierw przechodził przez etap myślenia, że ojciec specjalnie tak wysoko postawił mu poprzeczkę aby mu się nie udało, ale potem wyjął kartkę i wypisał nazwy wszystkich przedmiotów a obok oceny których się spodziewa, to niestety było za mało, dlatego obok napisał jeszcze oceny które musi zdobyć aby dostać mieszkanie. Z niektórych przedmiotów chciał przygotować lepsze ściągi ale nie z każdego ściąga byłaby pomocna, do takich przedmiotów należała rachunkowość. Ale i na ten przedmiot znalazł sposób. Kolejnego dnia na uczelni postanowił poprosić o pomoc Ulkę, która z rachunkowości, tak jak z każdego innego przedmiotu była najlepsza na roku.

- Wytłumaczysz mi materiał z rachunkowości, bo kompletnie tego nie rozumiem? 

- Zbliża się koniec semestru a ty teraz się obudziłeś, że tego nie rozumiesz? Było się uczyć od początku, bo teraz nadrobienie zaległości zajmie bardzo dużo czasu a ja go nie mam - Ula nie była zainteresowana uczeniem Marka, bo uważała to za zbyt czasochłonne

- A jak ci zapłacę za te korepetycje to znajdziesz czas? - Marek zauważył, że to pytanie zmieniło wyraz twarzy u Uli dlatego uznał to za klucz do sukcesu - Naprawdę mi zależy więc dobrze płacę

- A dlaczego ci tak zależy? - dla Uli pieniądze były potrzebne dlatego uznała, że nawet lepiej, że te korepetycje będą czasochłonne bo przynajmniej więcej zarobi, ale oprócz pieniędzy dla Uli znaczenie miało również to dlaczego Marek postanowił się czegoś nauczyć 

- Czy to ważne? Nie wystarczy ci, że zapłacę? - Marek nie chciał się zwierzać

- Chcę wiedzieć - Ula była uparta, choć nawet gdyby Marek nie odpowiedział na to pytanie to i tak by się zgodziła

- Ojciec chce abym miał lepsze oceny

- A ty jako grzeczny syn chcesz zrealizować jego prośbę - głos Uli przepełniony był ironią, bo nie wierzyła, że Marek liczy się ze zdaniem kogokolwiek, a już na pewno nie ojca

- Nie nabijaj się ze mnie, jak poprawię oceny to kupi mi własne mieszkanie

- Materialista - Ula lubiła nazywać rzeczy po imieniu i tym razem nie było inaczej, choć określenie to nie spodobało się Markowi

- A ty to niby lepsza jesteś? Jak za darmo to nawet nie chciałaś słyszeć o pomocy dla mnie a jak za pieniądze to już chętna - Ula słysząc to ruszyła przed siebie a Marek pobiegł za nią - No przepraszam, Ulka, nie to chciałem powiedzieć. Proszę cię, zgódź się. Co mam zrobić? Chcesz abym cię błagał, mam uklęknąć? Uklęknę jeśli tego właśnie chcesz, tylko naucz mnie tej rachunkowości

- Ok, pomogę ci w nauce ale nawet nie waż się klękać i robić tu widowiska

Marek z poczuciem dobrze spełnionej misji ruszył w stronę przyjaciela, który od początku przyglądał się jego staraniom przekonania Uli do udzielania mu korepetycji.

- Latasz za nią jakbyś się zakochał - Sebastian nie potrafił inaczej wytłumaczyć zachowania Marka

- Dzięki niej ojciec kupi mi mieszkanie w centrum więc nie obchodzi mnie co myślisz, musiałem ją przekonać do korepetycji. Mieszkanie jest mi niezbędne bo na te hotele na jedną noc to tracę majątek

Korepetycje były stałym punktem w planie dnia Marka i Uli, bowiem Ula stwierdziła, że najważniejsza jest regularność i lepiej spotykać się codziennie niż jednego dnia na osiem godzin, efektem tego codziennie zostawali po zajęciach na uczelni aby uczyć się rachunkowości i nie tylko rachunkowości, bowiem Marek postanowił zapłacić za korepetycje również z innych przedmiotów a Ula z racji tego, że jej kolega dobrze ją wynagradzał nie miała problemu ze znalezieniem czasu. 

Na efekty korepetycji nie trzeba było długo czekać, bowiem podczas egzaminów wiedza Marka została zweryfikowana. Oczywiście nadal były przedmioty z których zaliczył tylko dlatego, że miał ściągę ale były też takie kiedy naprawdę opanował cały materiał do perfekcji. Po otrzymaniu wszystkich ocen Marek liczył swoją średnią, a kiedy z wyliczeń wyszło mu 4,06 aż chciał krzyczeć z radości. Przy kolacji poinformował rodziców o swoim sukcesie a Krzysztof po raz pierwszy w życiu wypowiedział słowa które na Marku zrobiły duże wrażenie a mianowicie: "Jestem z Ciebie dumny synu". 

Kolejny dzień dla Marka był spełnieniem jego marzeń bowiem ojciec po śniadaniu zabrał go do średniej wielkości mieszkania w samym centrum Warszawy i już na miejscu przekazał mu klucze. Jednak podczas przekazywania kluczy Marek usłyszał kolejny warunek, który musi spełnić aby nie stracić mieszkania. 

Zupełnie inna 8

 Marek notatki zdobyte od Uli próbował zrozumieć już od kilku godzin ale ciąg cyfr niewiele mu mówił zwłaszcza, że wszystkie dane finansowe, które otrzymał od ojca przekazał Uli i nawet nie pomyślał o tym aby je skopiować. Nie chciał też znowu prosić ojca o te dane bo wiedział, że to spotkałoby się z krytyką. W końcu Marek nie widząc innego sposobu postanowił zadzwonić do Uli ale ta nie odebrała, po dziesięciu minutach zadzwonił więc znowu ale znowu sytuacja się powtórzyła, dopiero za trzecim razem Ula odebrała. 

- Cześć, super, że w końcu postanowiłaś odebrać - Ula słyszała w głosie Marka ironię, co ją zdenerwowało

- Nie widziałam, że dzwoniłeś a nie pilnuję cały czas swojego telefonu poza tym chyba się nie umawialiśmy na rozmowę

- Niby się nie umawialiśmy ale ja nic nie rozumiem z tych twoich notatek, zwłaszcza, że nie dałaś mi danych finansowych

- Myślałam, że też masz do nich dostęp, poza tym nie miałam ich ze sobą na uczelni. Jak chcesz to ja ci je jutro mogę przynieść i zrobisz ksero

- Jutro będzie za późno, podaj mi swój adres to po nie przyjadę

- Marek ja nie mieszkam w Warszawie, poza tym na co będzie za późno? Przecież zrobiłam pracę na zaliczenie to co cię tak nagle wzięło na naukę? - Ula nie rozumiała nagłego zainteresowania Marka

- Jak się nie przykładam to źle, jak chce się uczyć to też marudzisz. Podaj mi adres to przyjadę - Ula widziała, że Markowi zależy więc uznała, że podanie adresu jest nieuniknione

- Rysiów 8 - Marek nie miał pojęcia gdzie jest Rysiów, dlatego od razu wpisał ten adres w GPS i ruszył po tabelki bez których nie mógł pomóc Sebastianowi. Droga nie była prosta, zwłaszcza, że robiło się coraz ciemniej a oświetlenie na drodze pozostawiało wiele do życzenia. W końcu jednak zaparkował swojego nowego Leksusa pod domkiem oznaczonym numerem osiem. Nim jednak wysiadł z samochodu zobaczył Ulę, która niesie stos teczek, które jeszcze tydzień temu to on jej dawał - Masz tutaj wszystkie dane, więc skseruj je abyś miał też swoje kopie i jutro mi je oddasz, cześć - Ula miała świadomość, że nie zapraszając Marka do środka pokazuje, że jest niegościnna, ale miała jeszcze dużo prac domowych aby gościć Dobrzańskiego

- Ale myślałem, że skoro już tu przyjechałem to wpuścisz mnie do środka i wytłumaczysz mi jak to wszystko liczyłaś

- Nie umawialiśmy się na korepetycje, a ja mam jeszcze dużo pracy więc musisz poradzić sobie sam

- Ale Ulka - Marek zrobił pokazową minę kota ze Shreka aby osiągnąć efekt ale na Ulę jego sztuczki nie działały

- Naprawdę nie mam czasu, zwłaszcza, że nie rozumiem skąd nagle to twoje zainteresowanie nauką. Na przyszłość jak chcesz wiedzieć jak to się liczy to możemy się umówić aby policzyć to razem bo ja nie mam czasu na liczenie tego samodzielnie a potem jeszcze tłumaczenie tobie - Marek widząc, że nie przekona Uli spakował otrzymane teczki do samochodu i skierował się ku domu rodziców Sebastiana, aby tam wspólnie z nim rozszyfrować obliczenia Uli. Nie było łatwo, dlatego obaj panowie przez całą noc liczyli coś co Uli zajęło trzy godziny. Efektem nocnych prac był nienajlepszy wygląd obu panów, który nie umknął ani Uli ani Violi. Gdy dwaj przyjaciele pojawili się na uczelni od razu Viola zrobiła awanturę swojemu chłopakowi

- Mówiłeś, że nie będziesz się już szwendał po klubach, a ty nic sobie nie robisz z naszego związku - Violetta była dumna, że zdobyła takiego przystojniaka, dlatego na każdym kroku podkreślała, że są w związku

- Violuś, całą noc liczyłem wskaźniki płynności więc skończ już te sceny zazdrości - Ula słysząc tłumaczenie Sebastiana szybko połączyła kropki i zrozumiała, dlaczego Markowi tak bardzo zależało na zrozumieniu jej wyliczeń. W swoich wnioskach upewniła się też po zajęciach kiedy to Marek poprosił aby wskaźniki zadłużenia przedsiębiorstwa obliczyli od razu aby on mógł się czegoś nauczyć. Ula uznała, że nie należy tracić takiej okazji do przerzucenia części obowiązków na Marka, dlatego się zgodziła. Marek starał się wszystko notować ale same obliczenia na kalkulatorze dla niego trwały zbyt długo

- Co ty na to aby policzyć to wszystko na komputerze - Marek wiedział, że komputer jest cudownym wynalazkiem i chętnie z tego wynalazku korzystał

- Mój komputer nadal jest zepsuty więc 

- Ale mój działa więc jedziemy do mnie - Ula zaczęła się śmiać

- A to takie śmieszne, że nie chcę marnować czasu na liczenie tego wszystkiego na kalkulatorze?

- To akurat nie, ale śmieszne jest to, że jeszcze tydzień temu nie chciałeś nawet kiwnąć palcem przy liczeniu tych wskaźników a teraz angażujesz się całym sobą

- Czyli to źle, że chcę się czegoś nauczyć? - Marek źle reagował gdy ktoś się z niego śmiał

- Chcesz pomóc Sebastianowi a nie się nauczyć więc nie rób ze mnie idiotki, bo ci nie uwierzę, że nagle zależy ci na zdobywaniu wiedzy - Ula lubiła jasno stawiać sprawę, dlatego i tym razem powiedziała co myśli

- Dobra, masz rację, chcę pomóc Sebie, bo zostawiłaś go i Violę na pastwę losu - Marek był mistrzem w przerzucaniu winy na kogoś innego

- Na szczęście ma Ciebie, dobra jedźmy już bo nie mam czasu na dyskusje z tobą

- Jakoś strasznie masz mało czasu, co ty takiego robisz oprócz studiów?

- Nadal nie uważam cię za przyjaciela, któremu musiałabym się z czegokolwiek tłumaczyć więc musi ci wystarczyć informacja, że nie mam czasu - Ula nie lubiła opowiadać o swojej sytuacji rodzinnej zwłaszcza osobom, którym nie ufała, a Marka zaliczała do takich osób

- Ja tylko zapytałem, a ty się oburzasz jakbym nie wiem co zrobił. Przez to, że nie chcesz rozmawiać ciężko nam będzie się zaprzyjaźnić

- Marek przyjaciel jest bezinteresowny a twoje drugie imię to interesowność i to dlatego nie będziemy przyjaciółmi

- Jakoś z Sebą potrafię się przyjaźnić więc może nie oceniaj mnie tak ostro

- Seba nie jest brzydki a ja tak więc nas nie porównuj - Ula nie potrafiła zapomnieć, że jeszcze rok wcześniej Marek nazywał ją Brzydulą

- To nawet lepiej, że nie jesteś w moim typie, przynajmniej mnie nie rozpraszasz i mogę się skupić na liczeniu tych wskaźników. Dobra, dojechaliśmy - Ula była pod wrażeniem domu, a właściwie pałacu w którym mieszkał Marek, tuż po wejściu w korytarzu pojawiła się starsza pani której Marek wydał polecenie - Zosiu, przynieś dwie herbaty do mojego pokoju - Każda kolejna chwila w domu Dobrzańskich upewniała Ulę w tym jak niewiarygodnie bogaty jest Marek, a właściwie jego rodzice. 

- Zosia mówiła, że dzisiaj była u ciebie jakaś dziewczyna. Prosiłem abyś nie sprowadzał do domu przypadkowych dziewczyn - Krzysztof przy rodzinnej kolacji postanowił przypomnieć synowi zasady jakie panują w jego domu, a najważniejszą zasadą było to aby Marek swoje panienki trzymał z dala od ich posiadłości

- Skoro już Zosia donosi to mogłaby też opowiedzieć jak ta dziewczyna wyglądała, wtedy miałbyś pewność, że nie była tu w takich celach które od razu założyłeś. Z Ulą studiuję i liczyliśmy wskaźniki finansowe dla FD. W celach naukowych chyba mogę zapraszać dziewczyny? - Krzysztof nie był przekonany co do tłumaczeń syna, a nawet założył, że Marek kłamie

- Jak wam poszło? Macie jakieś wnioski? - tym pytaniem chciał przyłapać Marka na kłamstwie

- Firma ma płynność finansową i bardzo duże oszczędności, które należałoby w coś zainwestować bo pieniądz, który leży nie przyniesie zysku - Marek powtórzył słowo w słowo to co jeszcze kilka godzin temu usłyszał od Uli

- A w co twoim zdaniem należy zainwestować? - Krzysztof był ciekawy pomysłów syna

- Koszty produkcji są ogromne bo firma nie posiada własnych szwalni więc może w szwalnię. W firmie zatrudniasz chyba specjalistów więc niech to oni szukają pomysłów na inwestycję, ja się nie znam

Zupełnie inna 7

Marek najbardziej bał się przekazania Sebastianowi informacji, że ten nie może być z nim i Ulą w grupie. Nie wiedział jak zareaguje Sebastian, choć domyślał się, że zadowolony nie będzie i nie pomylił się wiele  - To z kim ja mam to robić? Skąd mam wziąć dane finansowe? - Sebastian był zdezorientowany bo wiedział, że Marek wciągnie go do grupy z Cieplak a tutaj taka niespodzianka

- Może z Violą, z tego co wiem to Ula nie chce w grupie nikogo kto się obija, a to oznacza, że Viola też nie ma grupy - Marek próbował coś doradzić ale wiedział, że współpraca z Violą będzie o wiele trudniejsza ale zmuszeni zostali przez prowadzącego do pracy w grupach więc każdy musiał znaleźć co najmniej jedną chętną do współpracy osobę

- A ty to się niby nie obijasz? - Sebastian poczuł się obrażony, bowiem uważał, że to Marek jest większym leniem niż on 

- Ja załatwiłem dane finansowe firmy, Ula jest zadowolona z mojego wkładu więc ty też bierz od rodziców te raporty z piekarni i licz wskaźniki z Violą - Marek wiedział, że Sebastian ma skąd wziąć dane finansowe ponieważ jego rodzice prowadzili niewielką piekarnię

Ula po otrzymaniu dokumentów od Marka od razu zabrała się za ich przeglądanie, uwielbiała odczytywać dane zawarte w tabelkach, wiedziała, że po studiach chciałaby pracować w dziele księgowości. W niedzielny wieczór Ula ponownie wyjęła wielki stos papierów i kalkulator aby liczyć zgodnie ze wzorami wskaźniki płynności. 

- A ty córcia jeszcze się uczysz? - Józef martwił się o córkę, bowiem zajmowała się domem, młodszym rodzeństwem i jeszcze łączyła to ze studiami na których radziła sobie doskonale, otrzymując za dobre wyniki stypendium, które znacznie podreperowało budżet rodzinny

- Liczę wskaźniki finansowe, na wtorek musimy oddać tą część pracy grupowej - Ula nie zagłębiała się w szczegóły zaliczenia, bo wiedziała, że jej tato nie zna się na finansach firm i nie chciała go zamęczać

- I znowu pracujesz za siebie i za tą Violę? Córcia, tak nie można, przecież ona się niczego nie nauczy - Józef zawsze powtarzał Uli, że nie powinna wyręczać swojej koleżanki w przygotowywaniu prac zaliczających

- Wiem tato, dlatego już nie jestem z nią w grupie, teraz współpracuję z Markiem - Józef słysząc męskie imię od razu wpadł na pomysł, że to właśnie jest imię jego przyszłego zięcia, bowiem pragnął aby Ula znalazła mężczyznę z którym założy rodzinę

- To jakiś twój kolega ten Marek?

- Kolega to za dużo powiedziane, po prostu robimy razem zadanie grupowe, nic więcej - Ula wiedziała, że ojciec w każdym widzi potencjalnego kandydata na jej męża 

- Ale może kiedyś będzie z tego coś więcej - Józef nadal nie tracił nadziei

- Na pewno nie - Józef słysząc z jaką pewnością Ula zapiera się, że z Markiem nigdy nic więcej wyraźnie posmutniał - Tato, to nie jest chłopak dla mnie

- Ale dlaczego córcia? Co z nim nie tak? Brzydki jest a może nieodpowiedzialny?

- Brzydki nie jest ale jest nieodpowiedzialny i przeraźliwie bogaty - Ula ostatnie co mogłaby powiedzieć o Marku to to, że jest brzydki, on był idealny. Szczupłe i wysportowane ciało, ciemne włosy, które nawet wtedy kiedy były w nieładzie dodawały mu uroku i dołeczki, których świadomie używał do wabienia  dziewczyn. Marek był przystojnym mężczyzną i wcale nie dziwiła się tym wszystkim dziewczynom, które lepiły się do niego. Ula jednak bardziej niż na wizualnej stronie Marka skupiała się na jego sposobie zachowania, a ta nie była już tak zachęcająca. Ula najbardziej w Marku nie lubiła jego lenistwa i tego, że jest przez niego wykorzystywana. 

Sebastian za radą Marka poprosił rodziców o dane finansowe i uznał, że przy wykorzystaniu wzorów wszystko policzy i nie będzie musiał polegać na żadnej Cieplak. Ale to nie okazało się takie proste, bo niby wzory miał ale nie potrafił odnaleźć się w tych tabelkach. Dlatego w poniedziałkowy ranek stwierdził, że jednak musi skorzystać z pomocy Uli, ale nie tak bezpośrednio

- Marek, zapytaj Cieplak czy już policzyła wskaźniki i jak policzyła to niech ci da to policzone i ja zrobię tak samo. 

- Seba, nawet jeśli Ulka policzyła te wskaźniki to ja nie mogę ci ich pokazać bo mnie ojciec wydziedziczy jak się dowie, że dane finansowe widziała jeszcze jedna osoba

- To zapytaj jej jak to liczyła

- Seba, a nie możesz sam sobie poradzić?

- Jesteś mi coś winien, to ja ci pomogłem na początku z Cieplak więc teraz ty pomóż mi - Marek wiedział, że Sebastian ma rację dlatego po zajęciach chciał pogadać z Ulką

- Policzyłaś już wskaźniki? - zaczął temat po wyjściu z sali

- Tak, nie musisz się martwić - Ula była zaskoczona, że Marek interesuje się tym tematem

- A mogłabyś mi opowiedzieć co liczyłaś i jak? Abym też wiedział jak to się robi - prośba Marka wprawiła Ulę w jeszcze większe zaskoczenie

- Przecież nie chciałeś sobie zawracać głowy obliczeniami

- Zmieniłem zdanie, to co pokażesz mi tego exela w którym liczyłaś? 

- Ja liczyłam w zeszycie i na kalkulatorze - teraz to Marek był zaskoczony

- W Exelu byłoby chyba szybciej

- Może i szybciej ale zepsuł mi się komputer - Ula wyjęła ze swojej starej torby zeszyt w którym miała zapisane wszystkie policzone wskaźniki - Tutaj masz wszystko policzone, ale ja się śpieszę na autobus więc przeanalizuj sobie to sam

- To może najpierw mi wytłumaczysz a potem ja cię odwiozę

- Marek, cieszę się, że jednak się zaangażowałeś ale ja naprawdę muszę wracać do domu. Gdybyś się wczoraj namyślił to moglibyśmy policzyć to razem ale dzisiaj nie mam czasu. - Marek wziął zeszyt od Uli ale niewiele rozumiał z ciurkiem zapisanych cyferek