Noc kłamstw 4

Siedziała na zajęciach od rana, jednak na niczym nie mogła się skupić, bo albo Viola gadała jej nad uchem albo to ona odpływała i myślała o spotkaniu z Markiem. Zastanawiała się czy dobrze wygląda. Rano w domu kilka razy się przebierała aby znaleźć coś odpowiedniego, zrobiła delikatny makijaż i rozpuściła włosy, które zwykle miała związane w koński ogon. Tą zmianę zauważyła Viola i próbowała się dowiedzieć co jest powodem tej ,,pozytywnej odmiany'' jak to określiła. Dodatkowo chciała dowiedzieć się co Ula robiła w nocy z soboty na niedzielę, skoro potrzebowała alibi. Ta jednak pozostała nieugięta i cierpliwie powtarzała, że kiedyś o tym porozmawiają ale na pewno nie w trakcie zajęć. Poinformowała też koleżankę, że podczas dzisiejszego okienka nie wybierze się z nią na małe co nieco, jak określały swoje wypady do pobliskiej budki fast-food. Ten fakt jeszcze bardziej zaniepokoił Violę, bowiem zawsze okienka spędzały razem. Nareszcie wykład dobiegł końca i Ula jak strzała wybiegła z sali, zbiegając ze schodów zauważyła swojego bruneta z małym bukiecikiem w ręku. Zwolniła tempo i podeszła do niego spacerowym krokiem delikatnie się uśmiechając. Nie chciała aby pomyślał, że czekała z niecierpliwością na to spotkanie choć w istocie tak było.
- Cześć- rzuciła oschle- Mam nadzieję, że nie czekasz zbyt długo
- Nie, praktycznie dopiero co przyszedłem- próbował się zdobyć na równie oschły ton. Prawda też była zupełnie inna, stał tu od 20 minut, mając nadzieję, że zajęcia skończą się wcześniej- To dla ciebie- powiedział podając jej bukiecik niezapominajek- Abyś już nigdy o mnie nie zapominała
- To co idziemy?- Postanowiła nie komentować jego prośby, bo niby co miałaby mu powiedzieć. Przecież nie mogła się przyznać, że od rana myśli tylko o nim. Przepuścił ją przodem i wyszli przed gmach uczelni, tam ona się zatrzymała nie wiedząc w którą stronę powinna pójść
- To gdzie zaparkowałeś?- popatrzyła w jego stronę a on pokazał ręką w stronę dwóch zaparkowanych obok samochodów. Pierwszy z nich to srebrny golf a drugi był o wiele bardziej imponujący, czerwony lexus. Tą markę znała tylko dlatego, że jej brat interesował się sportowymi samochodami a jego pokój cały obwieszony był plakatami przedstawiającymi nowe modele
- Fajny ten twój golf, też chciałabym taki- powiedziała szczerze, marzył się jej taki mały, niepozorny samochód, którym mogłaby dojeżdżać na uczelnię. Niestety to jedno z tych głupich marzeń które nigdy się nie spełnią.
- Ten golf nie jest mój- powiedział podchodząc do leksusa- To jest mój samochód, mam nadzieję, że jest choć trochę tak fajny jak ten golf - spojrzała na niego oczami wielkości pięciozłotówki a on otworzył jej drzwi pasażera- Zapraszam- uśmiechnął się do niej tak jak tylko on potrafił a ona chcąc ukryć swoje zakłopotanie szybko wsiadła do samochodu, obiegł auto wokół i zajął miejsce kierowcy. Oboje nie byli świadomi, że cały czas ktoś im się przyglądał.
- To dokąd mnie zabierasz?- zapytała gdy ruszył z impetem
- Pisałem ci wczoraj- nawiązał do wczorajszej SMS-owej konwersacji
- Wczoraj to mi tylko napisałeś, że zabierzesz mnie do miejsca w którym bardziej mi się spodoba niż na dyskotece, a to niewiele mi mówi.
- Ale tyle powinno ci wystarczyć- popatrzyła na niego groźnym wzrokiem a następnie odwróciła głowę chcąc pokazać, że się obraziła. Zrozumiał jej aluzję, postanowił się nie odzywać i skupić swoją uwagę na drodze. Niedługo potem parkował na niewielkim parkingu niedaleko parku
- Jesteśmy na miejscu- spojrzała w jego stronę
- Przywiozłeś mnie tutaj aby móc pospacerować po parku? Super!-mówiła głosem przepełnionym ironią- Bardzo mi się podoba a w brzuchu niech dalej mi burczy
- Jeśli mi na to pozwolisz to zadbam o twój brzuszek- nadal mu się przyglądała- To co dasz mi jeszcze jedną szansę złośnico?
- Jak ty mnie...- zaczynała krzyczeć ale on znalazł sposób aby jej przerwać. Pocałował ją namiętnie a ona w jednej chwili zapomniała o złości. Wysiadł z samochodu i otworzył jej drzwi uśmiechając się z satysfakcją, wysiadła a on praktycznie od razu chwycił ją za rękę.
- Teraz mi powiesz dokąd idziemy?- nadal próbowała dowiedzieć się dokąd ją zabiera, nie chciała kolejnej niespodzianki podobnej do tej z samochodem. Bała się, że zabierze ją do jednej z tych drogich restauracji do których nie chadzają studenci
- A jeśli nie to ponownie się obrazisz?- zapytał chcąc uniknąć jasnej odpowiedzi na jej pytanie
- A wiesz, że nie odpowiada się pytaniem na pytanie?
- A wiesz, że złość piękności szkodzi?- dalej się z nią drażnił, choć nie wiedział na ile sobie może pozwolić. Nie chciał jej denerwować bo miał świadomość, że sposób z całusem nie zawsze będzie działał- Już jesteśmy- stali właśnie naprzeciw małej, skromnej restauracji, którą ze wszystkich stron otaczały drzewa. Podszedł do jednego ze stolików w ogrodzie i odsunął jej krzesło. Zajął miejsce naprzeciw niej i chwycił za kartę, ona jednak cały czas mu się przyglądała. Nie rozumiała samej siebie, z natury pokojowo nastawiona a z nim jak dotąd potrafiła się tylko kłócić. Gdy podszedł kelner Marek złożył zamówienie a ona tylko przysłuchiwała się rozmowie mężczyzn.
- Powiesz mi teraz coś o sobie?- Gdy kelner odszedł Marek zaczął rozmowę od interesującego go tematu, chciał wiedzieć o tej dziewczynie jak najwięcej ponieważ ona nadal pozostawała dla niego zagadką
- A co chcesz wiedzieć?- odpowiedziała w swoim stylu, jednak jego wzrok przekonał ją, że nie takiej odpowiedzi oczekiwał- Mam na imię Ula, ale to już wiesz. Mam 23 lata i studiuję na SGH ale to też już wiesz. Jestem chora na padaczkę, ale...- przerwał jej bo miał już dość tej wyliczanki
- Tak to też już wiem. A powiesz mi coś czego jeszcze nie wiem?
- O piętnastej znowu mam zajęcia- odchylił głowę i delikatnie się śmiał
- Super, czyli mamy niewiele czasu- pokiwała głową a po chwili przy ich stoliku pojawił się kelner z zamówionym przez Marka obiadem
- Mam nadzieję, że będzie ci smakować
- Jeśli smakuje tak jak wygląda to na pewno będzie pyszne- chwyciła za sztućce- Smacznego- on również zabrał się za jedzenie. Nie był on typem człowieka który lubi ciszę, dlatego próbował nawiązać kolejną rozmowę
- Powiesz mi dlaczego nie chciałaś abym cię odwiózł do domu?
- Nie chciałam wzbudzać podejrzeń rodziców, mówiłam ci to już pod szpitalem- miała nadzieję, że tyle mu wystarczy.
- Ale jakich podejrzeń? Wytłumacz mi bo nie rozumiem, czego ty się boisz?- w jego głowie pojawiły się już czarne myśli
- Chcę ukryć przed rodzicami ten incydent z klubem a gdybym wróciła nad ranem taksówką do domu to rodzice domyśliliby się, że nie byłam u Violi. Nie stać mnie na taksówki do domu, mieszkam poza Warszawą
- Twoi rodzice nie wiedzą, że jesteś chora?- postanowił zignorować jej uwagę na temat jej stanu majątkowego, nie lubił dyskutować o pieniądzach. Zawsze gdy wchodził na ten temat ludzie dziwnie reagowali, jakby to była jego wina, że ma bogatych rodziców.
- Wiedzą o tym doskonale, lepiej niż ja. Mama bardzo przejmuje się moją chorobą a gdyby się dowiedziała o tym co zrobiłam to nie byłaby zadowolona. Ojciec też źle reaguje na moje problemy ze zdrowiem, nie chcę ich martwić. Tato ma chore serce, a nie chcę aby kolejny raz miał przeze mnie zawał- gdy usłyszał o chorobie serca jej ojca powoli zaczynał ją rozumieć. Przecież on i matka również wiele rzeczy ukrywają przed schorowanym ojcem aby go nie denerwować.
- To dlaczego przyszłaś do tego klubu, skoro nie chcesz martwić rodziców?
- Nie chcę ich martwić ale chcę normalnie żyć, tłumaczyłam ci to w szpitalu i wolałabym do tego nie wracać- jak jej słuchał to miał wrażenie, że są dokładnie tacy sami.
- Zrezygnowałaś ze swojego genialnego pomysłu?- przez dłuższą chwilę siedziała i przyglądała się mu zastanawiając się o co może mu chodzić
- Pytasz o kasting?- pokiwał głową potwierdzając jej przypuszczenia- Z tego nie zrezygnowałam, kasting nadal trwa- patrzyła na niego a on sprawiał wrażenie bardziej zainteresowanego swoim talerzem niż tym co ona mówi- Ale muszę Ci powiedzieć, że kandydatów jest coraz więcej- tym zdaniem spowodowała, że Marek przeniósł swoją uwagę na nią
- Jak to jest więcej kandydatów?
- Wiesz kasting polega na tym, że spośród wielu kandydatów wybiera się tego najlepszego- tłumaczyła powoli co dodatkowo go denerwowało. Od dziecka zawsze dostawał to co chciał a teraz dowiedział się, że może stracić coś a właściwie kogoś kogo jeszcze nawet nie miał- Mam nawet dwóch faworytów- kontynuowała powoli, widząc jego irytację- Ci dwaj zdali już najważniejszy egzamin, i nie mówię tu oczywiście o podaniu wieku- powiedziała chcąc zasugerować, że to nie on jest jej faworytem.
- Może pospacerujemy trochę po parku?- pokiwała głową na znak aprobaty i ruszyła do wyjścia z ogrodu, on uregulował rachunek i dołączył do niej.
Szli obok siebie, jednak teraz nie trzymali się za ręce, Marek do tego nie dążył a Ula powoli zaczynała żałować tych kłamstewek. Odkąd powiedziała o innych kandydatach Marek stwarzał wrażenie nieobecnego. Teraz to jej zależało na rozmowie ale nie wiedziała jak ma zacząć
- Czy wiesz że słoń jest jedynym ssakiem który nie potrafi skakać?- Marek słysząc to zatrzymał się od razu i patrzył na nią jak na umysłowo chorą
- Co ty bredzisz?- zaczęła się śmiać, zadowolona, że pomysł, który kiedyś sprzedała jej Violetta zadziałał
- Moja koleżanka twierdzi, że zadanie takiego pytania pozwala na przejęcie kontroli nad mężczyzną- powiedziała cytując słowa koleżanki a Marek pokiwał z uznaniem
- Ciekawą masz przyjaciółkę, na pewno się razem nie nudzicie
- To tylko koleżanka, przyjaźnię się z Dorotą- Ula od razu pośpieszyła z wyjaśnieniem. Lubiła Violę ale nie chciała aby Marek uznał, że jest taka sama jak jej zwariowana koleżanka
- Opowiesz coś o niej?
- Ale o Violi czy o Dorocie?
- O twojej przyjaciółce
- Dorota jest w moim wieku, mieszka naprzeciwko. To znaczy mieszkała, obecnie wyjechała na studia do Krakowa
- Co studiuje?- Marek nadal dopytywał o Dorotę co nie podobało się Uli, wolałaby aby to nią był tak zainteresowany
- A co ty tak o nią dopytujesz? Może ci jeszcze numer telefonu do niej podać? Ona jest zdrowa w przeciwieństwie do mnie!- Marek chwycił twarz krzyczącej Uli w dłonie i przez chwilę przyglądał się jej oczom, było w nich coś czego nie potrafił nazwać
- A ja wolę Ciebie- wyszeptał a potem ją przytulił. W jego ramionach czuła się tak dobrze, jednak bardzo szybko uwolniła się z jego objęć i ruszyła w dalszą drogę chwytając go za rękę
- Dorota studiuje medycynę- mówiła, ale głowę miała odwróconą w przeciwną stronę- Obie marzyłyśmy o tym kierunku na najlepszej uczelni w Polsce a potem wyjazd do pracy w Szwecji. To były nasze plany- słuchał jej uważnie i widział, że mówi mu właśnie o głęboko skrywanych wspomnieniach. Nie rozumiał dlaczego zrezygnowała z tych marzeń
- Dlaczego zrezygnowałaś z medycyny?
- Epileptyk nie może być lekarzem- popatrzyła w jego stronę a on dopiero teraz zrozumiał jak bardzo jej zależało na medycynie- Epileptyk potrzebuje lekarza- w jej oczach pojawiły się łzy a on nie chcąc na to patrzeć ponownie ją przytulił. Gdy stali tacy przytuleni, Ula nagle sobie o czymś przypomniała
- Która jest godzina?- Marek szybko wyciągnął telefon z kieszeni w spodniach
- Za dwadzieścia minut piętnasta
- Cholera! Spóźnię się na zajęcia
- Będziesz na czas- Marek chwycił dłoń dziewczyny i ruszył biegiem w stronę parkingu