Gra pozorów 10

 Ula długo szukała czegoś co mogłaby w firmie zmienić, nie chciała zawieść Marka, a także chciała udowodnić, że jest dobra i potrzebna. Zawsze była ambitna i nie poddawała się. Analiza dokumentów firmowych nie przynosiła jakichkolwiek pomysłów dlatego postanowiła przeszukać internet i to był bardzo dobry pomysł bo znalazła coś czym jak najszybciej chciała podzielić się z Markiem, dlatego gdy tylko usłyszała, że otwierają się drzwi do mieszkania od razu zaatakowała go swoim monologiem. 

- Dzisiaj przeszukałam cały interenet i naprawdę ciężko coś znaleźć o waszej firmie. A o waszych kolekcjach jest jeszcze mniej. W internecie prawie was nie ma, a jak nie ma was w internecie to zaraz znikniecie i nikt nie będzie o was wiedział. Dlaczego nie macie sklepu internetowego? Kilka sklepów stacjonarnych w największych miastach nie wystarczy. Musicie założyć sklep internetowy to znacznie poszerzy wasze grono odbiorców a potem postarać się o reklamę w mediach społecznościowych, Facebook a przede wszystkim Instagram. Musicie mieć ambasadora marki który promowałby wasze kolekcje w sieci. A właściwie to ambasadorkę. - była dumna ze swojego pomysłu i Marek to widział

- Ambasadorką firmy jest Paulina - imię żony coraz trudniej przechodziło mu przez usta, wolałby zapomnieć o jej istnieniu

- Twoja żona jest na macierzyńskim, a to daje możliwość zlecenia tego zadania komuś bardziej sympatycznemu. Znalazłam w internecie kilka wywiadów z Pauliną i wybacz, że to powiem ale ona nie wzbudza sympatii. Potrzebny jest ktoś kto podbije serca internautów. Ktoś kto będzie wyjątkowy i da się lubić, a Paulina jest wbrew pozorom zwykła, niczym się nie wyróżnia, no może wielkim mniemaniem o sobie. 

- Ty jesteś wyjątkowa - znowu pokazywał dołeczki i patrzył na nią swoimi dużymi oczami w kolorze górskiego lodowca, dla niego była wyjątkową kobietą, ale nie ze względu na swój wygląd a właśnie przez swoje cechy charakteru, była szczerą osobą, która zawsze mówi co myśli, przynajmniej takie odnosił wrażenie 

- Ja nie mogę pokazać się w sieci bo Aleks od razu mnie rozpozna. Najlepiej aby to był ktoś kto już pracuje w firmie, kto ją zna. Może ktoś z twojego działu do kogo masz zaufanie - Ula wiedziała, że z tą osobą będzie musiała się kontaktować, dlatego chciała aby była to zaufana osoba, która nikomu nie wypapla, że w firmie pracuje ktoś taki jak Cieplak 

- Mój dział to ja i moja sekretarka, która nawet nie potrafi przepisać dobrze cyferek, a już na pewno nie darzę jej zaufaniem. Violka nie nadaje się do promocji naszej firmy, widziałaś przecież jak ona się ubiera 

- Ubiór i styl można zmienić a podejście do ludzi nie tak łatwo zmienić. Viola będzie idealna. Porozmawiaj z nią o tym jutro - Ula lubiła Violkę, pomimo iż widziały się tylko raz to wiedziała, że będzie im się dobrze współpacować.

- Jesteś pewna, że Viola będzie odpowiednia, może zatrudnijmy nową osobę do tego zadania? - Marek próbował znaleźć inne rozwiązanie

- Zrobisz jak zechcesz, to twoja firma ale moim zdaniem Violka dobrze sobie poradzi w tym zadaniu. - po tych słowach Ula znikła za drzwiami swojego pokoju, a Marek zastanawiał się czy Ula się obraziła za to, że ma inne zdanie na temat Violi. Długo myślał nad tym co powinien zrobić ale ostatecznie postanowił, że zaufa Uli i zrobi tak jak ona to wymyśliła. To był jej pomysł i nie chciał się wtrącać, choć nadal nie był przekonany co do Violetty. Ula również rozmyślała o rozmowie z Markiem, rozkładała ją na czynniki pierwsze, następnego dnia dalej starała się zgłębiać informacje o firmie w internecie, nawet nie zauważyła gdy zamiast szukać informacji o Febo&Dobrzański, przerzuciła się na zgłębianie informacji o Pani Febo Dobrzańskiej i jej związku. Oglądała zdjęcia Marka i Pauliny z różnych branżowych wyjść. Wszystkie były takie same, wszystkie utrzymane w tym samym stylu, dwoje ludzi patrzących na siebie z miłością. Patrząc na te zdjęcia nikt by się nie spodziewał, że w tym szczęśliwym związku dojdzie do zdrady, a może to były tylko pozory? Ale czy można udawać miłość? A może oni się naprawdę kochali a ta zdrada była jednorazową przygodą, może w stanie nietrzeźwości, może po kłótni. Może Ula oceniła Paulinę zbyt pochopnie, postanowiła też, że przeprosi Marka za to co mówiła o jego żonie. I ponownie kolejnego dnia gdy tylko Marek pojawił się w mieszkaniu Ula czekała na niego z przygotowaną mową.  

- Dobrze, że już jesteś. Przepraszam cię za wczoraj, nie powinnam mówić tego wszystkiego na Paulinę, to jednak twoja żona i na pewno nie było ci przyjemnie słuchać tego wszystkiego o niej. Poza tym przecież ja jej nawet nie znam a oceniłam ją po kilku wywiadach. Przepraszam, że najpierw mówię a potem myślę - Marek widział skruchę Uli, widział też że szczerze żałuje wczorajszego zachowania, a nie chciał aby tak się czuła

- Oceniłaś ją po kilku wywiadach a twoja ocena okazała się bardziej trafna niż moja. Czasami obserwując coś z daleka widać więcej i ty to więcej zobaczyłaś. Nie musisz mnie przepraszać bo zgadzam się z tym co powiedziałaś, pewnie jeszcze kilka miesięcy temu zrobiłbym ci awanturę za takie wyrażanie się o Paulinie a teraz wiem, że to co kiedyś widziałem było tylko pozorami

- Kochałeś ją? - zadała to pytanie na głos i już po chwili go pożałowała, nie miała przecież prawa pytać o takie rzeczy a jednak ciekawość zwyciężyła

- Kiedyś powiedziałbym że tak, ale teraz myślę, że kochałem swoje wyobrażenie o Paulinie, nie zauważając jaka jest naprawdę. Ja od zawsze wiedziałem, że my jesteśmy dla siebie stworzeni, rodzice nam to cały czas powtarzali a jak coś słyszysz tak często to w to wierzysz. Nie wyobrażałem sobie życia z kimś innym niż Paula, ale na szczęście to już się zmieniło. - a po chwili dodał jeszcze - Ona to zmieniła

- Nadal coś do niej czujesz? - kolejne pytanie które nie powinno paść a jednak z jakiś względów Ula nie potrafiła się powstrzymać

- Obrzydzenie, żal, złość za te zmarnowane lata. Nie mam co do niej żadnych cieplejszych uczuć. - Marek siedział z opuszczoną głową, właśnie powiedział to co od dawna miał w swojej głowie ale jak dotąd z nikim nie rozmawiał na temat swojego małżeństwa 

- Przepraszam że zmusiłam cię do zwierzeń - Ula widziała, że dla Marka powrót do wspomnień był trudny i była na siebie zła za to że z powodu swojej bezsensownej ciekawości pogorszyła mu nastrój. 

- Do niczego mnie nie zmusiłaś, gdybym nie chciał rozmawiać na ten temat to niczego byś się nie dowiedziała. - to było prawdą, od zawsze był zamkniętym w sobie człowiekiem a od czasu zdrady Pauliny jeszcze bardziej niż wcześniej, po chwili dodał jeszcze - Nie chcę mieć przed tobą tajemnic - mówiąc to patrzył już prosto w oczy Uli przez co zabrzmiało to jak deklaracja z drugim dnem 

- Dlaczego? - Ula dalej brnęła w ten temat choć wiedziała, że będzie żałować 

- Bo gdy ukrywałem co jest powodem rozpadu mojego małżeństwa traktowałaś mnie - Marek nie potrafił znaleźć odpowiedniego słowa dlatego powiedział jedynie - Sama wiesz jak a odkąd znasz prawdę to dużo się zmieniło. I te zmiany mi się bardzo podobają - to była kolejna deklaracja tego dnia, która budziła u Uli mieszane uczucia, nagle ona również poczuła potrzebę podzielenia się swoją historią, chciała wyjaśnić powody swojego zachowania

- Unikałam cię bo ja też zostałam zdradzona i to nawet dwukrotnie. A po takich doświadczeniach miałam wrażenie, że jak związek się rozpada to znaczy, że facet zdradził, taki miałam obraz i wolałam unikać mężczyzn którzy są podobni do moich byłych - Marek doceniał jej szczerość, nie poznał co prawda wielu szczegółów ale poznał jej motywacje i to było już dla niego dużo, to oznaczało, że Ula powoli się przed nim otwiera

- Ja jestem podobny? - ni to zapytał ni stwierdził

- Kiedyś myślałam, że tak, teraz wiem że nie. Jesteś szczery i jak się okazuje mogę rozmawiać z tobą o wszystkim a z żadnym z moich wcześniejszych chłopaków nie przeprowadzałam takich rozmów, rozmów o życiu. Poza tym jesteś o wiele przystojniejszy. - za ostatnie zdanie Ula miała do siebie żal, wiedziała, że było to niepotrzebne

- Czyli jestem w twoim typie? - Markowi coraz bardziej podobała się ta rozmowa

- W moim typie przede wszystkim są wolni mężczyźni a ty masz żonę. - To zdanie znowu sprowadziło Marka na ziemię

- Niedługo nie będę jej miał, jestem już po pierwszej rozprawie, niedługo będzie druga i mam nadzieję, że na niej wszystko się zakończy. - Chciał przekonać Ulę, że niedługo może być już wolny, że może być w jej typie

- Na chwilę obecną masz żonę i to nie podlega dyskusji więc lepiej nie ciągnijmy tego tematu bo to do niczego nie prowadzi. - Ula nie chciała wybiegać w przyszłość dlatego też zmieniła temat - Skupmy się na pracy, zdecydowałeś może kto zostanie ambasadorką marki?

- Viola, już z nią rozmawiałem. Jest zachwycona twoim pomysłem ale chciałaby wiedzieć coś więcej dlatego jutro zamiast do firmy przyjedzie tutaj i na spokojnie wszystko jej wyjaśnisz. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko? - Ula pokręciła tylko głową i znowu poszła zamknąć się w swoim pokoju. Cieszyła się, że Marek liczy się z jej zdaniem i pomimo iż nie był przekonany do jej pomysłu to jednak zaufał jej. Niestety Ula miała też drugi temat do rozmyślań, rozmowa z Markiem. Nie rozumiała samej siebie dlaczego rozmawiała z Markiem na takie tematy, dlaczego niebezpiecznie skróciła dystans? To były pytania na które nie znała odpowiedzi a może znała odpowiedź tylko się jej bała?